Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Ραούλ Φολλερώ:

«Όταν κάποιος δεν έχει τίποτα
κάνει όνειρα.
Όταν τα έχει όλα
αποκτά ιδιοτροπίες»...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712-1778)

Οι άνθρωποι είναι απ’ τη φύση τους καλοί. Αλλά τους διαφθείρει η γνώση και η δύναμη που αναπτύσσονται στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η φύση μάς γεννά ίσους, άρα δεν μπορούμε να αναζητάμε σε αυτή τα αίτια της παρακμής μας.
Η ανθρώπινη ύπαρξη στη φυσική της κατάσταση διαπνεόταν από αισθήματα συμπόνιας και αλληλεγγύης.
Η ισότητα χάθηκε όταν χάθηκε και η ατομική αυτάρκεια, όταν η εργασία έγινε αναγκαία και ο ένας παρήγαγε για δύο.
Παράλληλα με την ανισότητα παρατηρήθηκε και η ηθική παρακμή. Ο άνθρωπος έγινε βίαιος και ασύδοτος, οι ισχυροί ιδιοποιήθηκαν τους φυσικούς πόρους...
Πολιτική και ηθική είναι έννοιες αναπόσπαστες.
Όταν ένα κράτος δεν είναι ηθικό, χάνει τα ερείσματα του κύρους του στο λαό. Οπότε καθίσταται ανίκανο να ασκήσει ομαλά την εξουσία του.
Για την κοινή ευημερία υπογράφηκε ένα «κοινωνικό συμβόλαιο».
Οι πολίτες παραχωρούν πολλά απ’ τα δικαιώματά τους στην κοινότητα, προκειμένου να ενταχθούν σε αυτή και να προοδεύσουν σε συνθήκες ισότητας και ευταξίας.
Οι πολίτες οφείλουν να υπακούν και να υποτάσσονται στην εξουσία.
Όταν όμως η εξουσία παραβιάζει το «Συμβόλαιο» τότε και οι πολίτες οφείλουν να αντιδράσουν...

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Ένας αρχαίος κινέζικος μύθος λέει...

... πως κάποιος μαθητής ρώτησε μια φορά το δάσκαλό του:
«Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
«Πολύ μικρή», του είπε ο δάσκαλος, «αλλά μεγάλης σημασίας. Έλα να σου δείξω την Κόλαση»
Μπήκαν σ’ ένα δωμάτιο όπου κάθονταν μια ομάδα ανθρώπων γύρω από μια χύτρα με ρύζι. Ήταν όλοι πεινασμένοι κι απελπισμένοι. Ο καθένας κρατούσε από ένα κουτάλι, αλλά είχε τόσο μακρύ χερούλι που δεν μπορούσε να το φέρει στο στόμα του.
«Πάμε τώρα να σου δείξω και τον παράδεισο», του λέει ο δάσκαλος.
Μπαίνουν, λοιπόν, σε μια αίθουσα πανομοιότυπη με την πρώτη. Υπήρχε η χύτρα με το ρύζι και γύρω πολλοί άνθρωποι κρατώντας τα ίδια μακριά κουτάλια.
Εδώ όμως ήταν όλοι χορτάτοι κι ευτυχισμένοι.
«Μα πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε ο μαθητής. «Γιατί στο δωμάτιο αυτό υπάρχει τόση ευτυχία ενώ στο άλλο τόση δυστυχία;».
«Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ αποφάσισαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον»!